Patronka babci i dziadka, pomyślnych narodzin, dzieciństwa, małżeństw, matek, wdów, gospodyń, służących, pracownic, piekarzy i żeglarzy, górników, tokarzy, młynarzy, kramarzy, szewców,

Zawodów artystycznych, tkaczy, krawców, stolarzy.

Pomaga w odszukaniu zagubionych rzeczy.

Jest proszona o dobrą pogodę i wzywana w lęku podczas burzy.

Patronka Florencji, Neapolu, Insbrucku, Brytanii.

święto – 26 lipca

Informacje o życiu św. Anny czerpiemy z apokryfów. Urodziła się w Betlejem w I wieku przed naszą erą. Pochodziła z kapłańskiej rodziny. Jej rodzice Stolanus i Emerentiana byli potomkami rodu Dawida.

W wieku 24 lat wyszła za mąż za Joachima pochodzącego z Nazaretu, kapłana ze świątyni  Jerozolimskiej, i właśnie w Jerozolimie zamieszkali po ślubie. Po wielu latach doznawania upokorzeń z powodu braku potomstwa i oczekiwania na dziecko Anna mając 45 lat urodziła 8 września córkę, której nadali imię Maria. Kilka tygodni po narodzinach Maryi ofiarowali ją Bogu w Jerozolimskiej świątyni. 

Maria mając około 14 lat wyszła za mąż za Józefa, cieślę z Nazaretu. Maria i Józef zostali rodzicami Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnie Joachim zmarł wkrótce po ślubie córki, a Anna zamieszkała w Nazarecie przy córce. Dożyła 80 lat, została pochowana w Dolinie Jozefata. 

Dniem jej poświęconym jest wtorek (na pamiątkę jej śmierci) – każdego tygodnia odprawiane są wtedy nabożeństwa do świętej Anny. W tradycji ludowej, woda święcona w dzień jej wspomnienia liturgicznego (26 lipca) miała pomagać we wielu życiowych trudnościach.