Patron lekarzy

święto – 22 marca

Urodził się około 330 roku w Azjanzos, w pobliżu Nazjanzu (dzisiejsza Kapadocja w Turcji).

Rodzice Cezarego św.Grzegorz Starszy, biskup z Nazjanzu i św. Nona (Nonna), jak również dwoje z rodzeństwa: św. Grzegorz nazywany „Teologiem” i św. Gorgonia są uznani za osoby święte.

Cezary był pilnym uczniem. Po ukończeniu miejscowych szkół udał się na studia do Aleksandrii gdzie przyswajał wiedzę z zakresu astronomii, filozofii, retoryki, geometrii, a także medycyny, którą z czasem dogłębnie poznał. 

Kilka lat później cieszył się już sławą wybitnego lekarza na dworze cesarskim. Powierzono mu opiekę nad zdrowiem cesarzy: Konstancjusza II, Juliana Apostaty i Walensa.

Cezary nie został ochrzczony w wieku niemowlęcym, ani też jako człowiek obiektywnie bardzo młody. Zgodne to było z panującymi na początku chrześcijaństwa zwyczajami mówiącymi, że jest to sakrament, do którego trzeba się odpowiednio przygotować.

Nie mniej jednak nie wydaje się, by Cezary wywodząc się z tak pobożnej rodziny zdecydował się świadomie na pogaństwo. Prawdopodobnie bezpośrednią przyczyną przyjęcia chrztu przez Cezarego z Nazjanzu, było trzęsienie ziemi w Bityni, w roku 368.

Zginęło wtedy wiele ludzi, wiele miast i wsi zamieniło się w gruzy. Cezary, który przeżył katastrofę, uznał ją za boskie ostrzeżenie. Nie wahał się dłużej i w wieku 38 lat przyjął chrzest. W tym samym czasie cesarz Walens mianował go kwestorem nad prowincją Bitynii. Oddał mu w zarząd wszystkie dobra i finanse. Cezary nie długo jednak ten urząd sprawował, gdyż rok później zmarł, a cały swój majątek pośmiertnie kazał rozdać ubogim i potrzebującym.