Patronka: kwiaty (lewkonie), San Gimignano,
osoby niepełnosprawne fizycznie,
przędzarki
święto – 12 marca
Dziewica za życia uznana świętą.
Żyła w średniowieczu. Urodziła się w 1238 roku w San Gimignano/ Włochy. Jako dziecko żyła skromnie, w głębokim umiłowaniu Najświętszej Matyi Panny. Wcześnie także straciła rodziców.
W wieku ok dziesięciu lat bardzo zachorowała. Prawdopodobnie na gruźlicę kości. Stopniowo stawała się sparaliżowana.
Legenda głosi, że leżąc jej ciało zespoliło się z drewnianym stołem, do którego była przywiązana. Żyjąc w ubóstwie i bólu zachowała radość wiary w Chrystusa.
Mieszkańcy miasteczka odwiedzali chorą dziewczynkę będąc świadkami jej głębokiej wiary.
Pielęgniarki Beldia i Bonaventura, które opiekowały się Serafiną czekały wraz ze św. Grzegorzem I na śmierć Finy. Zmarła 12 marca (w dzień wspomnienia św. Grzegorza I) 1253 roku mając zaledwie 15 lat. Pochowano ją w klasztorze w San Gimignano.
Zachowały się przekazy pisane świadczące o uzdrowieniach mających miejsce na grobie św. Finy.
Za jej wstawiennictwem miały miejsce także inne cuda: zrośnięcie świeżej ciętej rany w dniu jej wspomnienia. Cudowne posklejanie rozbitego przez nieuwagę dziecka dzbanka z wodą. Niewyjaśnione bicie wszystkich dzwonów w mieście, w momencie śmierci Serafiny.
Mieszkanie, w którym zmarła pachniało świeżymi białymi kwiatami, lewkoniami.
Na deskach/ łożu, grobie Serafiny, oraz murach miejskich wyrosły białe lewkonie. W miejscowości San Gimignano do dziś rosną białe kwiaty upamiętniając św. Finę.
W małym miasteczku Toskanii powstał już w średniowieczu szpital, a następnie schronisko dla pielgrzymów i kaplica pod patronatem św. Serafiny. W kaplicy znajduje się stół, na którym przez lata choroby spoczywała Święta.
W muzeum San Gimignano istnieje wiele dokumentów świadczących o życiu Finy. Profesor Iole Imberciadori Vichi pod koniec XX wieku wydał książkę poświęconą życiu Świętej pt. “Fina dei Ciardi”. Zawarł w niej dokumenty, wiersze i przekazy z życia Dziewicy.
