Pomoc w odzyskiwaniu zagubionych przedmiotów, oraz pomoc duchowa.

Patron: sieroty i więźniowie, przytułki, sierocińce, szpitale, duchowieństwo, instytucje, stowarzyszenia, działalność charytatywna, wszystkich Stowarzyszeń Miłosierdzia w Kościele katolickim. Towarzystwa św. Wincentego a Paulo, wolontariusze, oraz Richmond (Wirginia), Madagaskar.

święto – 27 września

Był tytanem pracy, a spuścizna ideowa jego życia jest nadal bardzo aktualna. Urodził się około 1580 roku w chłopskiej rodzinie w Gaskonii (Francja).  W ówczesnych czasach jedynie kariera duchownego dawała możliwości wyjścia z niskiego stanu społecznego.

Tak też stało się w tym przypadku, jednak całe życie późniejszego świętego świadczy, że słowo kariera zastąpił ideą skuteczności w czynieniu dobra.

Pierwsze nauki pobierał u franciszkanów, jako młody ksiądz spędził dwa lata w niewoli w Tunisie (sprzedany przez piratów), z której zbiegł z kilkoma towarzyszami. Podczas kilku lat w miarę spokojnego kapłaństwa na wsi dojrzewała w nim idea pomocy ubogim. 

Francja w tym czasie targana była wojnami, także religijnymi. O los pokrzywdzonych – najczęściej najuboższych, w tym wielu dzieci nikt się nie troszczył. Wykorzystując kolejne znajomości i kontakty, święty Wincenty starał się zinstytucjonalizować pomoc dla osób potrzebujących. 

W latach 1617 -1620 założył świeckie wspólnoty miłosierdzia (protoplastów współczesnego Caritasu), zakonne Zgromadzenie Misjonarzy (zwanych od miejsca powstania – szpitala św. Łazarza – lazarystami) oraz ze św. Ludwiką de Marillac Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia (szarytki).

Potrafił przekonać do poparcia swoich idei wielu możnych ówczesnej Francji z królem Ludwikiem XIII i królową Anną Austriaczką włącznie. Jeszcze za życia doczekał się rozprzestrzenienia się swoich idei w Europie i na świecie.

Umarł w 1660 r. w Paryżu i został pochowany w kościele p.w. św. Łazarza.